Het is 2009 als we voor het eerst langere tijd in Piemonte doorbrengen. We zijn dan net afgestudeerd en hebben mede door de crisis nog geen vliegende start op de arbeidsmarkt gemaakt. Zelf heb ik het wel goed naar mijn zin bij Italiaans restaurant Toscanini in Amsterdam. De passie die daar zo voelbaar is voor eten komt overeen met het vuur in de ogen van de Piemontese wijnboeren, honingmakers, kaasproducenten en andere boeren die we ontmoeten. Het is aanstekelijk en inspirerend. Vooral in de gouden combi van uiterlijke eenvoud en grootse inhoud. Een van de eerste en daarmee memorabele voorbeelden is de familie Savigliano in Valle Talloria. We zijn die dag op verkenning in dit wijndorp en willen graag ergens wijn proeven. Links en rechts een aantal heel grote en inmiddels voor Barolo toerisme opgesmukte wijnbedrijven waar we aan voorbij gaan. Lukraak draaien we een kaal erf op waar op het eerste oog niet veel gebeurd. Er duikt een kleine man met rode wangen op. Hij ontvangt ons met zachte stem, schakelt moeiteloos naar Duits om ons wat tegemoet te komen in de taal en legt zijn werk neer om ons wat in te schenken. We maken gelijk duidelijk dat we niet veel geld hebben maar toch graag ergens een flesje wijn wilden kopen. Dat hij niet alles uit de kast hoeft te trekken en dat we het vervelend vinden maar… hij wuift het allemaal weg; nessun problema! We proeven alles en Marino vertelt vol overgave terwijl langzaam maar zeker de rest van de familie binnenwandelt en aanschuift. De stamoudsten, twee zussen, blijven het geheel aanvullen met salami van eigen varkens, met ongebrande hazelnoten uit eigen tuin, met kaas van de buren… dit is de hemel. En het moge duidelijk zijn dat we nooit meer zijn ‘weggegaan’. In de jaren die volgden en nu nog nemen we onze gasten, familie en vrienden mee naar deze plek en iedereen begrijpt instant ons enthousiasme. Onvermoeibaar en met hetzelfde vuur in de ogen blijven de Savigliano’s hun kennis met ons delen. En hoewel zo’n azienda oneindig veel werk met zich meebrengt is er altijd volop tijd om ons te ontvangen. De plek nog altijd puur, zonder uiterlijk gedoe. De wijnen nog altijd groots en voor een zeer fijne prijs.

Voor de kenners

Cascina Carra

En dan nog zo’n parel! In een pizzeria in Bossolasco bestellen we op aanraden van onze Britse vriend David een fles “Tita". En die maakt indruk! En dus besluiten we de verantwoordelijken, echtpaar Italo en Marissa thuis in Monforte d’Alba op te gaan zoeken. Een prachtige route met niets dan wijnvelden leidt ons naar de kleine azienda van Cascina Carra. Die eerste keer is het Marissa die de wijnproeverij begeleidt. Deze vrouw is zowel lief en warm als pittig en kundig! Haar ziel en zaligheid ligt in ieder detail; bijvoorbeeld in de etiketten die ze zelf ontwerpt. De laatste wijn die we proeven is grote vriend Tita, een “Nebbiolo d’ Alba Superiore”. Deze titel kom je niet vaak tegen. Het is doorgaans Nebbiolo óf Barolo. De wijnvelden van Carra blijken echter slechts 100 meter buiten het geografische gebied van de Barolo te liggen waardoor de makers net naast het bekende en daarmee goedverkopende label Barolo grijpen. Een kleine wijnboer die op de grens van het Barolo gebied volhardend de mooiste wijn weet te maken van diezelfde Nebbiolo druif en zich kranig weet te houden temidden van de gevierde Barolo Boys. Deze David vs Goliath mentaliteit proef je in alle wijnen terug. Vinificatie-processen die net even anders zijn, kunstig vormgegeven flessen en een stel wat nog net niet met ellebogenwerk elkaar aftroeft in het delen van hun kennis. Dat is Cascina Carra! Terug naar die eerste kennismaking. De proeverij loopt op zijn einde en we willen bijna opstappen als Italo binnenwandelt. Hij kijkt ons doordringend aan en en met een blik op de tafel vol glazen checkt hij of we zijn witte wijn wel hebben gedronken. Nee! We zijn niet zo van de Chardonnay maar dank… Italo houdt zijn hand omhoog en maant ons weer te gaan zitten. Je móet mijn witte wijn proeven. Oké… en we kijken elkaar met lichte paniek aan. We houden écht niet van Chardonnay. We gaan zitten en proeven… Deze wijn heeft werkelijk niets te maken met wat wij kennen als Chardonnay en twee dozen gaan de achterbak in.